“Ubóstwo ewangeliczne” – silne słowa poezji Pedro Casaldáliga. Krótka niedzielna refleksja.

Przy niedzielnej okazji – zaproszenie do krótkiej “zadumy”.

Wspaniałe  refleksje , które każdy z nas może zamienić w osobistą modlitwę...

Wyjete z Power Point (PPS) – site Sióstr Benedyktynek z Montesserrat: http://www.benedictinescat.com/montserrat/imatges/Dom14C13port.pps

(Tłumaczone z j. Portugalskiego)

WCejnog

Już od pierwszej chwili, Jezus otacza się przyjaciółmi i  współpracownikami.

Nadejście królestwa Bożego wymaga zmiany kierunku marszu całego ludu, to znaczy, nie może być zadaniem wyłącznie pojedyńczego kaznodzieji.

Staje się konieczne stworzenie ruchu mężczyzn i kobiet spośród ludu którzy, w scisłej współpracy z  Nim, pomogą innym  stworzyć świadomość zbawczej bliskosci Boga.

Jezus uczy że trzeba ufać wymagającej miłości Boga i wzajemnemu poparciu wsród braci.

To czym się oddycha będąc blisko Jezusa, jest czymś nadzwyczajnym, czymś naprawdę  wyjątkowym.

Jego obecność  wypełnia wszystko.

Decydująca jest jego osoba, całe jego życie.

Żyje przebaczając, wyzwalając od zła, kochając bezgranicznie ludzi ponad wszelkie prawa, i wskazując wszystkim że Bóg, który chce się zamanifestować w  ich życiu jest taki: to niezgłębiona milość i jedynie miłość.

 

José Antonio Pagola.

“Jesus: uma abordagem histórica”

(”Jezus: spojrzenie historyczne„)

Ubóstwo ewangeliczne

Nic nie mieć.

Nic nie nosić.

Nic nie móc.

Nic nie prosić.

I, przede wszystkim,

Nic nie zabijać;

Nic nie przygłuszać.

Jedynie Ewangelia jak naostrzony nóż.

I płacz i uśmiech w spojrzeniu.

I dłoń  wyciągnięta i silnie sciskająca.

I dane życie, cwałując konno.

I to słońce i te rzeki i ta ziemia nabyta,

dla świadków  rozpoczętej Rewolucji.

I “nic wiecej”!

Na końcu drogi mi  powiedzą:

Żyłeś? Kochałeś?

I ja, nic nie mówiąc,

Otworzę moje serce pełne imion.

Pedro Casaldáliga

O Tempo e a Espera (Czas i Oczekiwanie), 1986.