Na poboczu drogi. – modlitewna refleksja

Wspaniałe  refleksje , które każdy z nas może zamienić w osobistą modlitwę...

Wyjęte z Power Point (PPS) – site Sióstr Benedyktynek z Montesserrat: http://www.benedictinescat.com/montserrat/imatges/Dom30B12port.pps .

(Tlum. z j. portugalskiego)

WCejnog

 

Na poboczu drogi

Oto jestem, Panie,

jak ślepy na poboczu drogi

- zmęczony, zapocony, zakurzony -

żebrakiem z koniecznosci i służbowo.

Jednakże kiedy wyczuwam twoje ślady,

i słysząc twój nieomylny głos,

drży cały mój byt

jakby w mym wnętrzu

rodziło się źródło.

Ah, co za pytanie!

Czego może pragnieć czlowiek ślepy jeżeli nie wzroku?

Żebym widział, Panie!

Żebym widział, Panie, twoje drogi.

Żebym widzial, Panie, drogi życia.

Żebym widzial, Panie, przede wszystkim,

twoje oblicze, twoje oczy,

twoje serce.

Ulibarri, Fl.

Odwagi! Wstań!

Wiesz, Panie? Pytam się czy Ci się podoba, czy się zgadzasz z tym, żebyśmy klękali, nawet jeśli jest  to przed tabernaculum, albo przed krzyżem w Wielki Piątek...

Pytam się  czy może bardziej zadawala Cię widząc nas stojących; może lepszą byłaby pozycja na stojąco by wyrazić naszą adorację wobec Ciebie, nie zuchwałych, co się przed nikim nie uginają, ani poniżaja glowy nawet przed Tobą, ale dlatego że tak nas zastaje wołanie Ojca (Abbá): pozycja jakiej pragnąłeś dla każdej osoby... i dlatego Cię zabili.

Pytam się, Panie,  czy ta pozycja tak uniżająca, kiedy  rzucamy się na kolana z pochyloną głową, nie znaczy że  się kłaniamy przed nami  samymi; że mówimy Bogu: zobacz, zrobiłem to dla Ciebie (to pewna forma pokazywania rachunków).

Oczywiście, że  ze względu na naszą miłość własną, jest nam o wiele latwiej klękać i spuszczac wzrok, niż stać i patrzeć w oczy, które patrzą na nas z litością i bezgraniczną miłoścą.

Wierzę że gdybyśmy znowu patrzyli na Ciebie, Jezu, który oddaleś życie aby każdego człowieka postawić na nogi (przede wszystkim tych co byli uniżani),  aby nam powiedzieć co i jak to rzecz się ma że jesteśmy synami i córkami; jeżeli byśmy zaczęli spoglądać na Ojca (Abbá),  który nas wzywa byśmy byli córkami i synami, właściwą pozycją, prawdziwą pozycją by Cię adorować i wyrażać nasze uznanie wobec Ciebie, tą jakiej od nas oczekujesz, to właśnie  ta byś nas mógł widzieć stojących.

Marta Zubía