Gdzie znajduje się prawdziwy kryzys w Kościele – Artykuł Leonarda Boffa.

W tym historycznym momencie dla Kościoła katolickiego, kiedy  nadrzędnym pytaniem stało się: Kto będzie teraz papieżem, który zastąpi Benedykta XVI?, a  drugim  pytaniem,  może jeszcze ważniejszym, jest: Jaka będzie przyszła droga Kościoła Katolickiego? – myślę że warto przypomnieć sobie artykuł Leonarda Boffa, opublikowany w site ADITAL, w lipcu 2010, o tytule Gdzie jest prawdziwy kryzys w Kościele.

Dla zainteresowanych, przedstawiam ten artykuł w całości, przetłumaczony z języka portugalskiego na język polski.

Warto przeczytać.

WCejnóg]

ADITAL
2. 07. 10 - Mundo

Gdzie znajduje się  prawdziwy kryzys w Kościele 

Leonardo Boff -  Teolog, filozof i pisarz

Kryzys pedofilii w Kościele rzymsko-katolickim jest niczym w porównaniu z prawdziwym kryzysem, strukturalnym, kryzysem który dotyka instytucjonalności Kościoła w znaczeniu historycznym i społecznym. Nie mówię tu o Kościele jako wspólnocie wiernych. Ten, kontynuuje żywy pomimo kryzysu, organizując się w sposób wspólnotowy, a nie piramidalny jak Kosciól Tradycji.

Kwestia jest taka: jakiego typu instytucja reprezentuje tę wspólnotę wiary? Jak jest ona zorganizowana? Jak się organizuje? W dzisiejszych czasach ta instytucja pokazuje się coraz bardziej wyobcowana ze współczesnej kultury i jaskrawie w opozycji do tego o czym śnił Jezus, a co dostrzegły wspólnoty, które już się przyzwyczaiły do  czytania Ewangelii w grupach, co służy im za podstawę do robienia własnych refleksji i analiz. 

Mówiąc krótko, ale poważnie: instytucja–Kościół opiera się na dwóch formach władzy: jedna to świecka, organizacyjna, prawna i hierarchiczna, odziedziczona po Imperium Rzymskim i druga to władza duchowa, opierająca się na teologii politycznej Św. Augustyna o Mieście Bożym, które utożsamia on z instytucją-Kościołem. W swojej postaci konkretnej liczy się nie tyle Ewangelia lub wiara chrześcijańska, ale uprawnienia i posiadana władza,  uważane za jedyną “swiętą władzę” (potestas sacra), jak  również za pełną władzę (plenitudo potestatis) w zupełnym stylu imperium rzymskiego jako monarchii absolutnej.

Cesarz posiadał władzę absolutną: polityczną, militarną, prawną i religijną.

Papież, podobnie, posiada taką samą władzę: „zwykłą, najwyższą, pełną, natychmiastową i powszechną” (canon 331), atrybuty przypisywane tylko Bogu. 

Instytucjonalnie, Papież jest ochrzczonym Cesarzem.

 Ta władza, w jaką przyoblekła się instytucja-Kosciól,  zaczęła się umacniać  po roku 325, to znaczy, od cesarza Konstantyna, a oficjalnie od  roku 392, kiedy to Teodozjusz Wielki (+ 395) ustanowił chrześcijaństwo jedyną  religią państwa. Instytucja-Kościół  przyjęła tę władzę ze wszystkimi tytułami, przywilejami, wyróżnieniami i obyczajami  pałacowymi, które utrzymują się do dnia dzisiejszego , widoczne w stylu życia  biskupów, kardynałów i papieży.

Z czasem władza ta przybrała formy coraz bardziej totalitarne i nawet despotyczne, a szczególnie zaś począwszy od papieża Grzegorza VII, który w 1075  oglosił się władcą absolutnym Kościoła i świata.  Jeszcze radykalniejszym byl Innocenty III (+1216), który się przedstawił nie tylko jako następca Piotra, ale też jako przedstawiciel Chrystusa.  Jego następca, Innocenty IV  (+1254), zrobił jeszcze jeden i ostateczny krok, ogłaszając się  przedstawicielem Boga i z tej racji  również panem absolutnym Ziemi, której połaciami  miał prawo obdarzac innych, zależnie od swojej woli,  jak to później zwykli robić monarchowie Hiszpanii i Portugalii w XVI wieku. Brakowało  jedynie jeszcze  ogłosić papieża nieomylnym, co stało się za Piusa IX w roku 1870. Koło sę zamknęło.

Oczywiste jest, że tego typu instytucja poddana jest dzisiaj głębokiemu procesowi  erozji. Po ponad 40 latach nieprzerwanego studium i medytacji na temat Kościoła (dziedzina mojej specjalizacji) podejrzewam, że nadszedł dla niego, jako instytucji, kluczowy moment:  albo odważnie postawi na zmiany i w ten sposób znajdzie swoje miejsce we współczesnym świecie, zmetabolizuje przyśpieszony proces globalizacji i wtedy będzie miał wiele do powiedzenia, albo  skaże się na zachowanie bycia w charakterze zachodniej sekty, o coraz mniejszym znaczeniu i tracąc coraz wiecej wiernych. Obecny projekt Benedykta XVI  na "odzyskanie" widoczności Kościoła w zestawieniu ze światem świeckim, jest skazany na niepowodzenie, jeśli nie przeprowadzi zmian instytucjonalnych.

W dzisiejszych czasach ludzie nie akceptują już Kościoła autorytarnego i smutnego, jakby towarzysząc jego własnemu pogrzebowi.  Jednocześnie, dzisiejsi ludzie  nadal są otwarci na sagę Jezusa, na jego marzenia i na wartości ewangeliczne.

To upieranie się by zachować władzę, bazujące się na urojonym przekonaniu że ona pochodzi  bezpośrednio od Chrystusa, uniemożliwia jakąkolwiek reformę instytucji-Kościoła, bo wszystko w niej uważane jest za boskie i nietykalne. Realizuje się tu w pełni logika władzy, opisana przez Hobbesa w jego Lewitanie: „władza zawsze chce więcej władzy, gdyż nie można zagwarantować władzy wżaden inny sposób, jak jedynie szukając coraz więcej władzy”. Kościól-instytucja, która w ten sposób stara się o władzę  absolutną, zamyka drzwi do miłości i się oddala od tych co władzy nie mają, od ubogich. Taka instytucja traci ludzką twarz i staje się niewrażliwą na problemy egzystencjalne, jak te, które dotyczą życia rodzinnego  i seksualności.

Sobór Watykański II (1965) starał się skorygować  to odchylenie poprzez  pojęcia Ludu Bożego, komunii i zarządzania kolegialnego. Ale próba ta  została przerwana przez Jana Pawła II i Benedykta XVI, którzy na nowo zdecydowali bronić rzymskiego centralizmu, zaostrzając kryzys.

To, co któregoś dnia zostało zbudowane  może być zburzone innego dnia. Wiara chrześcijańska posiada wewnętrzną siłę aby w obecnej fazie  planetarnej znaleźć taka formę instytucjonalną, która byłaby  bardziej odpowiadającą  snom jej założyciela i bardziej właściwą w  naszych czasach.

Źródło:   http://www.adital.com.br/site/noticia.asp?lang=PT&cod=73524