Obecny kryzys w Kościele katolickim - według Leonarda Bofa . Okazja do poważnej refleksji.

Kolejny doskonały artykuł na temat obecnej sytuacji w Kościele katolickim, opublikowany w tych dniach przez Leonarda Boffa  w  jego blogu.

Jestem pewien że może on być bardzo pomocny dla tych osób, które  chcą lepiej zrozumieć  co naprawdę dzieje się w Kościele katolickim i dlaczego tak ważny jest wybór nowego papieża, który ma  zastąpić Benedykta XVI.

Publikuję te refleksje  w moim blogo Indagações (Zapytania), z nadzieją   że  może to stanowić, z mojej strony,  przynajmniej mały wkład w upowszechnianiu materiałów, które z pewnością mogą służyć dobru Kościoła i każdej osobie, która szczerze szuka odpowiedzi na pytania, jakie przynosi nam życie.

 WCejnóg

 

Jakiego Papieża? Napięcia wewnętrzne w obecnym Kościele.

Leonardo  Boff ¹

12/02/2013

Nie proponuję robić tu  przeglądu pontyfikatu Benedykta XVI, który po prostu rezygnuje, czegoś, co zostało zrobione kompetentnie przez innych. Dla czytelników może być bardziej interesujące dowiedzieć się więcej o napięciu zawsze istniejącym w Kościele, a które charakteryzuje profil każdego Papieża. Główne pytanie brzmi: jaka  jest pozycja i misja Kościoła w świecie?

Już na wstępie mówimy, że aby jego (Kosciola) forma miała odpowiednią równowagę,  powinna opierać się na dwóch podstawowych filarach, którymi są  Królestwo Boże  i świat.  Królestwo Boże  jest głównym przesłaniem Jezusa, i chodzi o  jego utopię  absolutnej rewolucji, której celem jest pogodzenie stworzenia  z sobą samym  i z Bogiem. Świat jest miejscem, gdzie Kościół wypełnia swoją służbę dla Królestwa, i gdzie on sam się buduje.

Gdy wyobrażamy sobie Kościół przesadnie związany z Królestwem Bożym, powstaje ryzyko zbytniego uduchowienia i idealizmu.  Jeżeli zaś stałby on zbyt blisko świata, popadłby pokusie sekularyzacji i upolitycznienia. Ważne jest więc wiedzieć jaka powinna być  właściwa relacja między podmiotami  Królestwo Boże – Świat - Kościół.

Kościół należy tak do Królestwa  jak i do  świata. Jeden jego wymiar  jest historyczny, ze swoimi sprzecznościami,  i drugi wymiar jest transcendentny.

Jak można przeżywać to napięcie zawarte w świecie i w histórii? Pojawiają się tu dwa różne modele, które czasami nawet są ze sobą sprzeczne: model Świadectwa i model Dialogu.

Model Świadectwa  mówi z przekonaniem: mamy depozyt wiary, w którym zawarte są wszystkie prawdy konieczne do zbawienia; mamy sakramenty, które przekazują łaskę; mamy moralność dobrze zdefiniowaną;  jesteśmy pewni, że Kościół katolicki jest Kościołem Chrystusa, jedynym prawdziwym; mamy Papieża, który cieszy nieomylnością w sprawach wiary i moralności; mamy hierarchię, która rządzi ludem wiernych;  i mamy obietnicę nieustannej obecności Ducha Świętego. To musi być świadectwem w obliczu świata, który nie wie dokąd podąża, i który sam swoimi środkami nigdy  nie osiągnie zbawienia. Ten świat  musi poddać się  pośrednictwu Kościoła, bez którego nie ma zbawienia.

Chrześcijanie tego modelu, od Papieży po zwykłych wiernych, mają pewność, że posiadają jedyną i wyjątkową misję zbawienia. Pod tym względem są fundamentalistami i są mało skłonni do dialogu.

Po co rozmawiać? Mamy już wszystko. Dialog służy jedynie żeby ułatwiać nawrócenie.

Model dialogu wychodzi z innych założeń: Królestwo Boże jest większe od Kościoła i nie są mu obce również świeckie realizacje, zawsze tam gdzie jest prawda, miłość i sprawiedliwość;  zmartwychwstały Chrystus ma wymiary kosmiczne i popycha ewolucję ku dobremu końcu; Duch jest zawsze obecny w historii i w ludziach dobrych;  On przychodzi juz wcześniej, poprzedza misjonarza, gdyż  istnieje już w społecznościach  w postaci solidarności, miłości i współczucia. Bóg nigdy nie opuścił swoich  i wszystkim ofiaruje szansę na zbawienie, bo przecież to On  ich wyjął ze swojego serca aby, któregoś dnia  mogli żyć szczęśliwie w Królestwie ludzi wyzwolonych. Misja Kościoła polega na tym że ma być on znakiem tej historii Boga w ludzkiej historii, a także instrumentem   wdrażania tej histórii  w świecie, wspólnie  z  innymi istniejącymi drogami duchowymi.  Jeżeli rzeczywistość tak religijna jak i świecka jest przesiąknięta Bogiem, to wszyscy mamy obowiązek rozmawiać, prowadzić dialog: wymieniać doświadczenia, uczyć się jedni od drugich  i czynić łatwiejszą i pewniejszą wędrówkę ludzkości w kierunku obietnicy szczęścia wiecznego.

Model  dialogu charakteryzuje Sobór Watykanski II, i Medellin, i Puebla w Ameryce Łacińskiej. Chrześcijaństwo  było dostrzegane nie jako  depozyt wiary  będący zamkniętym systemem, któremu zagraża skostnienie, ale jako źródło wód żywych i kryształowych, które mogą być rozprowadzane wieloma przewodami kulturowymi i jako miejsce wzajemnego uczenia się, ponieważ wszyscy noszą w swoim życiu  Ducha Stworzyciela, a także maja zawsze coś z istoty tego o czym śnił Jezus.

Pierwszy model, model świadectwa, przerażył wielu chrześcijan, którzy poczuli się zdewaluowani i infantylizowani w odniesieniu do swojej wiedzy zawodowej:  nie widzieli już Kościoła  jako ich domu duchowego i, niepocieszeni, odchodzili od instytucji , ale nie od chrześcijaństwa jako wartości i wielkodusznej utopii Jezusa.

Drugi model, model dialogu, pociągnął wielu, bo poczuli się jak w domu, pomagając w budowaniu Kościoła-ucznia, Kościoła otwartego  na dialog ze wszystkimi. Efektem było poczucie wolności i ożywiona twórczość. W taki sposób opłaca się być chrześcijaninem.

Model dialogu nabiera wielkiego znaczenia, jeśli Kościół-instytucja zamierza i pragnie wyjść z kryzysu, w jaki sam się wdał,  a który osiągnął punkt honoru: jeśli chodzi o moralność (pedofilia) i o duchowość (kradzież tajnych dokumentów i poważne problemy z przejrzystością  Banku Watykańskiego ).

Musimy  mądrze dostrzec  co najlepiej w obecnych czasach służy przesłaniu chrześcijańskiemu w kontekście kryzysu społecznego i ekologicznego o skutkach jak najpoważniejszych.

Głównym problemem nie jest  Kościół, ale przyszłość Matki Ziemi, przyszłość życia i naszej cywilizacji. W jaki sposób Kościół w tych obecnych czasach wypełnia swoją misję i jaki jest jego wkład? -  Jedynie stawiając na dialog i łącząc siły razem ze wszystkimi.
 

______________
¹ Leonardo Boff  jest autorem   Kościół: charyzmat i władza, książki negatywnie osadzonej przez ówczesnego kardynała Josepha Ratzingera.

Źródło: http://leonardoboff.wordpress.com/