Dążyć do spotkania z Jezusem. – Refleksja bardzo aktualna. Autor: José Antonio Pagola.

Poniżej,  jeszcze jedna krótka ale bardzo konkretna refleksja,  której autorem jest hiszpański kapłan i teolog katolicki José Antonio Pagola. Jej tłem jest biblijny tekst  J 6, 41-51.

Myślę, że refleksja tego typu może być bezcenna dla  osób zainteresowanych dobrą lekturą, mogącą służyć pomocą  w przemyśleniu, pogłębieniu i autentycznej odnowie swojej chrzescijańskiej wiary.

Tekst został opublikowany na stronie Instytutu Unisinos Humanitas (IHU).

Warto przeczytać i trochę się zastanowić.

WCejnóg

(Tłumaczenie z języka portugalskiego)

Oto tekst

Ewangelista Jan często używa silnych wyrażeń i obrazów po to, by wspólnoty chrześcijańskie zawsze pamiętały o tym, że mają przybliżyć się do Jezusa, aby znaleźć w Nim źródło nowego życia. Jest to istotna zasada, której nie da się porównać z niczym innym, co można było poznać poprzednio.

Jezus jest "chlebem, który zstąpił z nieba." Nie można pomylić tego z jakimkolwiek źródłem życia. W Jezusie Chrystusie możemy się żywić siłą, światłem, nadzieją, oddechem  życia..., które pochodzą z samej  tajemnicy Boga, Stwórcy życia. Jezus jest "chlebem życia".

  

Właśnie dlatego spotkać się z Nim to nie taka błaha sprawa i nie jest to możliwe tak po prostu, byle jak. Musimy iść jak najgłębiej w nas  samych, otwierając się dla Boga i "słuchać tego, co mówi nam Ojciec".  Nikt nie może czuć się prawdziwie pociągnięty do Jezusa, jeżeli  nie pociągnie go Ojciec,  który posłał swego Syna.

Tym co jest najbardziej pociągające w Jezusie, to Jego zdolność  dawania życia. Ten, kto wierzy w Jezusa Chrystusa i umie wejść  z Nim w kontakt, poznaje inne życie, nowej jakości. Jest w stanie poznać takie życie, które  w jakiś sposób należy już do świata Boga.  Ewangelista Jan odważa się powiedzieć, że "kto spożywa tego chleba, będzie żył na wieki."

Jeżeli w naszych wspólnotach chrześcijańskich nie czerpiemy pokarmu z kontaktu z Jezusem, to będziemy  pozostawać w niewiedzy, nie znając tego, co najważniejsze i decydujące w chrześcijaństwie.  Chodzi tu o to, że nie ma nic bardziej pilniejszego pod wzgledem duszpasterskim, jak  dobrze dbać o nasz stosunek z Jezusem Chrystusem.

Jeżeli w Kościele  nie czujemy się  przyciągani przez   tego Boga wcielonego w człowieku tak ludzkim, bliskim i przyjaznym, to nikt więcej nie zdoła wyciągnąć nas ze stanu miernoty, w jakim przyzwyczailiśmy się żyć zagubieni.  Nikt nie skłoni nas do tego, byśmy  posunęli się dalej,  przekraczając granice ustalone przez  tradycje naszych  instytucji.

Jeśli Jezus nie karmi nas swoim twórczym Duchem, nadal będziemy tkwić w przeszłości, żyjąc naszą religią złożoną z form, koncepcji, wyrażeń  i wrażliwości powstałych i rozwinętych  w epokach odpowiednich do innych czasów, które nie są naszymi. A więc, w tym przypadku, Jezus nie będzie mógł liczyć na naszą współpracę w celu wskrzeszania i pielęgnowania wiary w sercach mężczyzn i kobiet dzisiejszych czasów.

Źródło: IHU - Notícias