Nie potrzebujemy proroków? – Krótka, konkretna refleksja. Autor: José Antonio Pagola.

"I dodał:" Zaprawdę mówię wam, iż żaden prorok nie jest przyjmowany dobrze w swojej ojczyźnie "(Łk 4,24).

Poniżej mała, ale bardzo cenna i aktualna refleksja dla każdego z nas, chrześcijan dzisiejszych czasów, a przede wszystkim dla tych, którzy nie godzą  się  z wieloma   negatywnymi faktami, jakie można obserwować w kręgach kościelnych.

Myślę, że ważne jest to, byśmy uporczywie i szczerze szukali uroku w prostej i solidnej wierze chrześcijańskiej opartej na Jezusie Chrystusie.

Autorem refleksji jest hiszpański teolog José Antonio Pagola, który  opublikował ją na swojej stronie w Facebooku.

Zachęcam do przeczytania!

WCejnóg

(Tłumaczone z języka portugalskiego)

José Antonio Pagola

31 styczeń 2016

Nie potrzebujemy proroków?

"Wielki prorok powstał wśród nas!" W ten sposób po wioskach Galilei wołali ludzie   zaskoczeni słowami i czynami Jezusa. Jednakże działo się inaczej w Nazarecie, kiedy Jezus stanął przed swoimi sąsiadami, jako namaszczony, jako prorok ubogich.

Początkowo Jezus czuje podziw jakim Go obddarzają, a potem doświadcza jak Go odrzucają. Nie jest zaskoczony. Przypomina im  znane przysłowie: " Zaprawdę mówię wam, iż żaden prorok nie jest przyjmowany dobrze w swojej ojczyźnie". Potem, kiedy wypędzają Go z miasta z zamiarem zabicia Go, Jezus ich opuszcza. Ewangelista mówi: "Ale on przeszedłszy pośród nich oddalił się."  Nazaret pozostał bez proroka.

Jezus jest prorokiem i działa jako prorok. Nie jest kapłanem świątyni lub nauczycielem prawa. Jego życie mieści się w tradycji prorockiej Izraela. W przeciwieństwie do królów i kapłanów, prorok nie jest mianowany lub namaszczony przez nikogo. Jego władza pochodzi od Boga. Stara się on  swoim Duchem   wspierać i orientować swój kochany lud, podczas gdy politycy i przywódcy religijni nie wiedzą jak to robić. To nie przypadek, że chrześcijanie wierzą w Boga wcielonego w proroku.

Rysy proroka są wyraźne. Pośród społecznosci niesprawiedliwej, w której możni i przywódcy szukają przede wszystkim swojego dobrobycia, lekceważąc cierpienie tych którzy płaczą, prorok nabiera odwagi by czytać i odczuwać rzeczywistość w odniesieniu do współczucia, jakim Bóg darzy tych malutkich i ostatnich. Całe jego życie staje się obecnością "alternatywną", i tym swoim życiem prorok krytykuje niesprawiedliwości i wzywa do nawrócenia i do zmiany.

Z drugiej strony, kiedy sama religia przystosowuje się do porządku zbudowanego na nieuczciwości, a jej interesy już nie liczą się z Bogiem, prorok porzuca obojętność i samooszukiwanie się. Staje się krytykiem panującego złudzenia wiecznością  i absolutem, które zagraża każdej religii, i głosi wszystkim, że tylko Bóg zbawia. Obecność proroka przynosi nową nadzieję, ponieważ zachęca do myślenia o przyszłości, wskazując na wolność i miłość Boga.

Kościół, który ignoruje proroczy wymiar Jezusa i jego zwolenników, ryzykuje pozostać bez proroków. Bardzo się niepokoimy  brakiem kapłanów i modlimy się o powołania do kapłańskiej służby. Dlaczego nie prosimy  Boga, aby wzbudził proroków? Czyżbyśmy ich nie potrzebowali?  Nie czujemy potrzeby obudzenia ducha proroczego w naszych wspólnotach?

Czyżbyśmy zapominali, że Kościół bez proroków ryzykuje podążać  swoją drogą będąc głuchym na głos Boga, który wzywa do nawrócenia i zmiany?  Czy chrześcijaństwu bez ducha proroczego nie grozi stanie się poddanym i kontrolowanym przez prawa i tradycje, lub żyć obawiając się nowości ze strony Boga?

Zródlo: Facebook